Ν. Σηφουνάκης: Για τον θάνατο του Ν. Κούνδουρου - ΓΣ 03/04/2017

ΝΙΚΟΣ ΣΗΦΟΥΝΑΚΗΣ

Το κείμενο του Ν. Σηφουνάκη που κατατέθηκε στη Γενική Συνέλευση στις 03/04/2017 για τον θάνατο του Ν. Κούνδουρου.

ΑΘΗΝΑ

3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017

Αγαπητοί φίλοι,

Αγαπητά μέλη της Πολιτιστικής μας Εταιρείας,

Συναντηθήκαμε σήμερα – πενήντα μέρες μετά τον θάνατο του Προέδρου μας Νίκου Κούνδουρου- στην προβλεπόμενη κατά το καταστατικό μας και τον νόμο, Έκτακτη Γενική Συνέλευση για την εκλογή νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Είναι ελάχιστος ο χρόνος και η λύπη μας για την απώλεια του, δεν έχει μετριασθεί.

Η ξεχωριστή και μεγάλη προσωπικότητα του Νίκου Κούνδουρου, δεν είναι εύκολο ν’ αντικατασταθεί, και είναι εξίσου δύσκολο, μετά είκοσι χρόνια συνύπαρξης μαζί του να συνηθίσουμε ακόμα και στην ιδέα ότι οριστικά δεν θα βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας και δεν θα προεδρεύει στις συνελεύσεις μας.

Έστω και αν ο ίδιος αυτοσαρκαζόμενος αποκαλούσε τον εαυτό του «ισόβιο Πρόεδρο», εμείς το εννοούσαμε και γι’ αυτό ποτέ δεν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα στα είκοσι χρόνια δράσης της πολιτιστικής μας εταιρείας.

Έχουμε ανάγκη ψυχική, πνευματική, πατριωτική να θυμόμαστε όχι τον επικεφαλής του φορέα μας αλλά τον άνθρωπο, τον δημιουργό με την απέραντη μεγαλοσύνη. Ας θυμηθούμε ελάχιστα γεγονότα και μικρές αποστροφές των λεγομένων του για κάποια από τα έργα που δημιουργήσαμε, όπου αναδεικνύεται όλη του η φιλοσοφία για τον σκοπό της ζωής.

-Στα εγκαίνια του Ελαιοτριβείου Μουσείου Βρανά είχε πει: «Χρόνια τώρα πολεμάμε την λησμονιά υπηρετώντας τον Πολιτισμό με έργο και μεράκι. Τον υπηρετήσαμε σε πείσμα των άχαρων καιρών. Εκδίδουμε βιβλία, παράγουμε ταινίες, στήνουμε αγάλματα, οργανώνουμε εκθέσεις και εκδηλώσεις και πάνω από όλα ξαναζωντανεύουμε μνημεία που κινδυνεύουν να καταστραφούν»

-Στα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Καλλονή που υπήρξε το πρώτο άγαλμα που στήθηκε στη Λέσβο μετά το 1912, προς τιμήν του απελευθερωτή της είχε πει:

«Διατηρούμε μνήμες ανθρώπων»

-Στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Νικολάου Πλαστήρα στο Κιόσκι στη Μυτιλήνη, και αυτή η πρώτη προς τιμήν του άξιου της πατρίδας που έσωσε την τιμή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, είπε επίσης:

«Διατηρούμε τις μνήμες των αγώνων της Δημοκρατίας, μιλήσαμε πολύ για αυτήν, έτσι έπρεπε όμως»,

Εμείς όλοι που συνδημιουργήσαμε αυτόν τον πολιτιστικό φορέα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και υπερήφανοι και για έναν άλλο λόγο, γιατί γνωρίσαμε στον Νίκο Κούνδουρο την Λέσβο με την οποία συνδέθηκε και την αγάπησε όπως την πατρογονική του γη, την Κρήτη.

Αγαπητοί φίλοι,

Στην πρώτη συνάντηση μας στα 1997, εδώ στον ίδιο χώρο, με παρόντα τα ιδρυτικά μέλη: Ζυλ Ντασέν, Νίκο Μάργαρη, Αργίνη Γούτου, Λουκία Ρικάκη, Μιχάλη Τυλιανάκη, Ρούρα Σιφναίου που δεν ζουν πια, καθώς και όσοι είμαστε σήμερα εδώ με προεξάρχοντα τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, έπεσε ο σπόρος της δημιουργίας του «Αρχιπελάγους».

Ο απολογισμός μας με ελάχιστα μέσα και πόρους που διαθέταμε υπήρξε μεγάλος και έχει τύχει αναγνώρισης. Βεβαίως μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι ένας πλούσιος απολογισμός γιατί εκείνα τα χρόνια, χρόνια ανύποπτα, χρόνια ευφορίας, χάριν και του βάρους του ονόματος του Προέδρου μας, υπήρξε πιο θετικό το αποτέλεσμα.

Επίσης, ο καθένας από εμάς προσέφερε εκείνο που μπορούσε, άλλος πολύ περισσότερο, άλλος πολύ λιγότερο, εξάλλου αυτό είναι κανόνας στις συλλογικές προσπάθειες.

Ο Νίκος Κούνδουρος εξ’ αρχής προσδιόρισε τι σημαίνει προσφορά όταν έλεγε:

«Η δουλειά του «Αρχιπελάγους», ήταν δουλειά εθελοντών. Δεν έχουμε τίποτα παρά την ψυχούλα μας να σώσουμε»

Υποστήριζα και εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι για το Ελληνικό κράτος, από την απελευθέρωση και μετά, ο πολιτισμός δεν υπήρξε στις άμεσες προτεραιότητες του και ως προς αυτό υπήρχε η βολική αιτιολογία ότι: Σε μια ρημαγμένη χώρα μετά τον πόλεμο ήταν πολυτέλεια η ενασχόληση με τον πολιτισμό. Γι’ αυτό γκρεμίσαμε ότι αρχιτεκτονικά όμορφο είχε δημιουργηθεί από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους, σε πόλεις και χωριά. Ευτυχώς, υπήρξαν κάποιες αντιστάσεις και πρωτοβουλίες, και στον χώρο του δημοσίου αλλά και μεμονωμένων ανθρώπων. Αποτελεσματικές υπήρξαν επίσης οι οργανωμένες συλλογικές πρωτοβουλίες ιδιωτικών φορέων όπως του Μουσείου Μπενάκη, η συνεισφορά των οποίων για την προστασία, ανάδειξη, και διάδοση όλων των μορφών του πολιτισμού, υπήρξε καταλυτική.

Εμείς αν κάτι διασώσαμε από την αρχιτεκτονική ιστορία οφείλεται και στον έρωτα του Νίκου Κούνδουρου για την αρχιτεκτονική. Αυτό υπήρξε κατά βάθος και το κοινό μας μυστικό, ο συνδετικός κρίκος δυο «κουζουλών» για τα ερείπια, όπως έλεγε.

Εμείς λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια συνεισφέραμε στην διατήρηση του αποτυπώματος μιας πολιτιστικής αξίας κάτω από δύσκολες συνθήκες. Από εδώ και πέρα όμως τα πράγματα είναι απείρως δυσκολότερα και σχεδόν καθίσταται η δημιουργία αδύνατη. Το ευγενές δεδομένο της χορηγίας στον πολιτισμό είναι δυσεύρετο αγαθό, πλέον.

Γι’ αυτό πρέπει να δεσμευθούμε ότι θα εργασθούμε όλοι για να υπάρξει έστω η διατήρηση όσων με τον Νίκο Κούνδουρο δημιουργήσαμε. Αλλιώς θα πρέπει να ληφθεί άλλη απόφαση η οποία θα είναι δυσάρεστη.